Połoniny to najbardziej charakterystyczny dla Bieszczad element krajobrazu. Tworzą niezwykle malowniczą scenerię do wędrówek, a to poczucie przestrzeni i widok na daleki horyzont napawa spokojem. 

Była to nasza pierwsza trasa z maluchem w chuście w Bieszczadach i uważam, że jest bardziej wymagająca. To oczywiście pojęcie względne, ale 4 miesiące po porodzie i zdecydowanie mniejszej aktywności fizycznej przez ten czas, ja odczułam tą trasę w nogach. W mokre dni jest sporo błota, dlatego warto pamiętać o tym przy wyborze butów. Widoki na koniec wiele wynagradzają, a już samym wyjściem ponad linię lasu można nacieszyć oko.

W tym miejscu jest też dobre miejsce pod drzewem na odpoczynek, karmienie i przebieranie, z czego oczywiście skorzystaliśmy, bo karmienie z takimi widokami nie zdarza się często. W miarę sił i chęci można kontynuować marsz lub też skończyć trasę w tym punkcie i wrócić tą samą drogą.

Alternatywą jest krótszy, jednogodzinny, zielony szlak z przełęczy Wyżnianskiej, z mniejszym przewyższeniem.